Voor zover ik weet waren mijn ouders geen helden in de oorlog. Mijn vader was twintig in 1940. Hij had een oudere broer en ze groeiden op in het oude Loosduinen. Mijn moeder was veertien en ging naar de Dalton HBS in Den Haag. Als kind kreeg je nooit een heel verhaal, maar flarden van gebeurtenissen. Plus een soort huisarrest als je je bord niet leeg at. In het DNA van de naoorlogse generatie zit een overlevingsmodus. Je moest altijd voorbereid zijn.
 |
| Mijn vader in 1949 |
Eerder berichtte ik over de vondst van een bijzondere enveloppe tussen de oude fotoalbums, die maar eens van zolder waren gehaald. In de enveloppe zitten documenten, foto's, resten van bonkaarten...Samen vertellen ze een verhaal van angst en overleven. En zo hebben mijn ouders zonder woorden een verhaal voor mij nagelaten...Hieronder de stille getuigenissen.
 |
| Zorgvuldig bewaard prinsesjesnieuws uit Canada... |
 |
| Dit is een telexfoto - die werd kennelijk stiekem verspreid: 'Zonnige dagen, juni 1941' |
 |
| Foto's van een gebombardeerd Rotterdam en herinneringskaarten: 'Voor de helden van Oranje' |
 |
Getuige een document lukte het de broer van mijn vader vrijstelling te krijgen van de oproep in Duitsland te moeten werken. Hij had HTS gedaan en deed iets technisch voor een bedrijf. Mijn vader zat, blijkt uit documenten, achtereenvolgens op twee adressen ondergedoken. Het eerste adres was in Deventer, het tweede in Schalkhaar. Via het Rode Kruis liet hij aan zijn ouders weten dat hij naar huis kwam.
 |
| Een kaart van Europa van stof: je kon hem onder je kleding dragen |
 |
| mijn moeder omstreeks 1950 |