Iconen in Den Haag en expositie Erwin Olaf: over de comfortzone door context van iconen


IJssalon Florencia in de Haagse Torenstraat, hier gefotografeerd vanuit de tram, is een onbetwist icoon van de stad. Begonnen in 1932 door Edward Talamini, na een verblijf in Amerika werd het Italiaanse 'Eduardo' veranderd in Edward, aldus de informatie op de site van Florencia, groeide de zaak uit tot een trefpunt voor alle lagen van de Haagse bevolking. Vroeger opende de zaak om half 5 om arbeiders de kans te geven een eerste kop koffie bij Florencia te genieten. Tegenwoordig beginnen ze om half acht. Daklozen, straatventers, mensen werkzaam in allerlei beroepen, maakten de koffie bij Florencia tot een begrip. En dan het ijs, niet te vergeten...Er is gratis Wifi en de smartphone of mobiel kan gratis worden opgeladen. De koffie, al naar gelang met een klodder slagroom, is niet meer dan twee euro. Een wereldplek!

Nog even ijs halen na de fuif in vroeger tijden...

Heel anders, maar ook iconisch, zijn sommige foto's van Erwin Olaf in zijn op 16 februari geopende grote dubbel-expositie in zowel het Haagse gemeentemuseum als in het fotomuseum daar tegenover of naast, zo men wil. Communicatie, of liever, een wereld waarin mensen langs elkaar heen kijken, moedeloos lijken of niet tot contact komen, vraagt ieder fotobeeld om opperste concentratie. Het werkt aanstekelijk. Even later in het grote café/resaurant worden mensen spiegels van wat je zo ingespannen hebt geobserveerd. De 'Berlijn' serie raakt, waarin de trap van het Olympiastadion, gebouwd voor de Olympische spelen in 1936 onder de hakenkruisvlag, indruk maakt door de onheilszwangere sfeer. We zien een zelfportret. De exposities lopen tot 12 mei.




De Berlijn serie











Een zaal verder is opnieuw een icoon te zien: Sneeuwwitje door Marlene Dumas


Snow white + the broken arm - 1988


Hier lijkt ze vergeefs te wachten op een prins die haar wakker kust...sneeuwwitje heeft verloren...



Een hele andere benadering van fotografie is te vinden bij Anne Geene & Arjan de Nooy in hun expositie 'The universal photographer'. Het zijn collages, waarin tijdslagen naast, en over elkaar heen worden gelegd met uiteenlopende thema's als huis en haard, lichaamscultuur, landschap...Iedereen fotografeert en alles is te fotograferen...We leggen de tijd vast, maar ook laten we de tijd meteen achter ons ná het fotomoment. Hoe kan het anders... in deze zaal ontstaat een zelfportret....