Werd dit jaar in het literatuurmuseum de P.C. Hooftprijs uitgereikt aan Nachoem M. Wijnberg voor poëzie. Het juryrapport draagt de titel 'Pogingen het onbegrijpelijke te begrijpen' - ook wel: het moment in woorden proberen te vangen - het gaat in veel gevallen bij Wijnberg om de (schijnbaar terloopse?) waarneming én om een momentopname, een inval zoals in het gedicht Afspraak
'Ach jij, jij
kunt midden op een warme dag
een bad nemen.
Je bent vroeg opgestaan
om op tijd te komen
en je bent alweer terug.
Je hebt geluisterd,
soms met je ogen dicht,
maar niet in slaap.
In alle kleren die je aanhad
was het zo warm
en je wilde zo weinig mogelijk bewegen.
En straks, als
het avond is
drink je thee met wie je
dat afgesproken hebt,
half in de tuin, half ergens anders.'
(van: gedichten.nl)
In een ultra klein boekje van uitgeverij Pluim, dat vast een collectors item wordt, kon iedereen de Laudatio door Roelof ten Napel, het juryrapport en het dankwoord nog eens nalezen.
 |
| Judith Herzberg wordt gehuldigd |
Werd in deze bijeenkomst een man geëerd, een paar dagen later was er in het Leidse academiegebouw een feestelijke bijeenkomst van de Maatschappij der Nederlandse letterkunde vanwege de viering van 125 vrouwen in de 'Maatschappij' - 1893 - 2018. Ereleden die werden benoemd vanwege bijzondere verdiensten waren Sophie de Schaepdrijver, Judith Herzberg, Els Kloek en Riet Schenkeveld - van der Dussen.
 |
| Over de regenworm |
Bijzonder was zeker dat Judith Herzberg de ecoloog Jeroen Onrust had uitgenodigd om, bij wijze van feestrede, te vertellen over zijn onderzoek naar regenwormen: 'Stille wateren, diepe gronden - het verhaal van regenwormen in ons boerenland.' We leerden dat regenwormen heel belangrijk zijn in ons ecosysteem en dat ze dreigen te verdwijnen - in sommige gevallen zijn ze al in grote getale verdwenen - door een soort vloeibare bemesting van akkerland. Het land wordt te droog en de wormen kunnen geen voedsel vinden. Het was een geestig betoog binnen de context van de bijeenkomst - het gaat om de observatie en om het zien van het kleine - niet om het grote gebaar. En keren wij ten slotte niet allen ooit terug in de aarde...? Gaat poëzie misschien daarover? Over sterfelijkheid?
De voordrachten van briefwisselingen ter opluistering van de middag zullen mij bijblijven - vooral die van Mina Kruseman (1839-1922) aan Multatuli. Wat een pittige dame, wat een esprit, en hoe tijdloos als ze stelt slechts vriendschap te zoeken in Douwes Dekker - en géén amoureuze betrekkingen...
 |
| Hans Croiset leest voor uit brieven van Multatuli aan Mina Kruseman |
Judith Herzberg
Na afloop receptie in een zonovergoten Leiden bij de Hortus
